slackware 12.1 gr howto

Bexis Security & Technology Systems

slackware 12.1 gr howto

1.Εισαγωγή

Το Slackware έχει την φήμη δύσκολης διανομής και υπάρχει η πεποίθηση ότι η
εγκατάστασή του είναι πολύ δύσκολη επειδή το περιβάλλον εγκατάστασης δεν είναι
γραφικό. Στην πραγματικότητα η εγκατάστασή του είναι απλή και πολύ γρήγορη.

[BREAK=2.Απαιτήσεις]

Καλό είναι ο χρήστης να έχει κάποιο υπόβαθρο όσον αφορά την χρήση ενός
περιβάλλοντος Linux/UNIX αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητο.

Πριν ξεκινήσουμε την εγκατάσταση δημιουργούμε μια λίστα με το υλικό του
υπολογιστή μας, πιο συγκεκριμένα σημειώνουμε τα εξής:

  1. CPU
  2. Chipset Μητρικής
  3. Ελεγκτής SATA/IDE
  4. Κάρτα Γραφικών/Δικτύου/Ήχου
  5. Χαρακτηριστικά Οθόνης (Οριζόντιο/Κάθετο εύρος συχνοτήτων)

Οι περισσότερες νέες οθόνες ενσωματώνουν την τεχνολογία DDC έτσι το λειτουργικό
μπορεί να γνωρίζει τα χαρακτηριστικά της οθόνης αλλά παρόλα αυτά καλό είναι να τα
έχουμε σημειώσει για αποφυγή προβλημάτων.

Το Slackware δεν έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις υλικού και είναι από τις λίγες διανομές που
τρέχουν ακόμη και σε 486. Παρόλα αυτά προτείνεται τουλάχιστον Pentium III
επεξεργαστής και 512MB μνήμη. Η παρούσα εγκατάσταση έγινε στον εξομοιωτή
VirtualBox με 1024MB μνήμη και 32GB σκληρό δίσκο.

Το είδωλο του δίσκου εγκατάστασης μπορεί να βρεθεί σε κάποιον καθρεφτισμό του
Slackware όπως ο παρακάτω:

ftp://ftp.ntua.gr/pub/linux/slackwar…ware-12.1-iso/

Όπως βλέπουμε υπάρχουν 7 είδωλα τα οποία είναι τα εξής:

  • D1: Βασικό σύστημα (απαραίτητο)
  • D2: Γραφικά περιβάλλοντα (απαραίτητο)
  • D3: Εξελληνισμός και extra προγράμματα (όχι απαραίτητο, μπορεί να εγκατασταθεί
    μετά το πέρας της εγκατάστασης)
  • D4-D6: Πηγαίος κώδικας (όχι απαραίτητο)
  • DVD: Όλα τα παραπάνω.

Αν η πρόσβασή μας στο Internet είναι αρκετά γρήγορη ώστε να μπορούμε να
κατεβάσουμε το είδωλο DVD προτείνεται η χρήση του (Και αν ο υπολογιστής στον
οποίο θα εγκατασταθεί διαθέτει οδηγό DVD φυσικά). Η παρούσα εγκατάσταση θα
χρησιμοποιήσει το είδωλο DVD.

Το Slackware 12.1 ενσωματώνει πυρήνα με πλήρη υποστήριξη για ελεγκτές SATA
επομένως συνιστάται η ρύθμιση του ελεγκτή στο BIOS να είναι SATA και όχι συμβατός
με IDE ώστε να μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε όλες τις δυνατότητες του ελεγκτή μας.
(Αν ο ελεγκτής διαθέτει την λειτουργία AHCI τότε προτείνεται η ρύθμιση του ως AHCI)

Ακόμη θεωρούμε ότι η πρόσβαση στο διαδίκτυο γίνεται με τη χρήση ενός ADSL
δρομολογητή ο οποίος συνδέεται στην κάρτα δικτύου μας και παρέχει υπηρεσίες
DHCP,NAT

[BREAK=3.Εκκίνηση και Δημιουργία Κατατμήσεων]
Αφού τοποθετήσουμε το DVD στον οδηγό και εκκινήσουμε τον υπολογιστή με αυτό,
βλέπουμε το καλωσόρισμα στο Slackware 12.1 και στο τέλος της οθόνης “boot:
Εδώ πατάμε το πλήκτρο Enter για να φορτώσει ο πυρήνας. Όταν γίνει αυτό θα
μας ζητηθεί να διαλέξουμε τύπο πληκτρολογίου. Σε αυτό το στάδιο δεν είναι απαραίτητο
να το κάνουμε για αυτό πατάμε και πάλι το πλήκτρο Enter. Έπειτα ερχόμαστε στο login
prompt στο οποίο κάνουμε είσοδο ως root.

Το πρώτο πράγμα που κάνουμε είναι να δούμε αν ο πυρήνας έχει δει τους ελεγκτές μας
και κατά συνέπεια τους δίσκους μας. Αυτό γίνεται εκτελώντας την εντολή

Κώδικας:

fdisk -l

Το αποτέλεσμα που παίρνουμε είναι το παρακάτω:

Κώδικας:

root@slackware:/# fdisk -l Disk /dev/hda: 34.3GB, 34359738368 bytes16 heads, 63 sectors/track, 66576 cylindersUnits = cylinders of 1008 * 512 = 516096 bytes Disk /dev/hda doesn’t contain a valid partition table

Όπως βλέπουμε είδε ένα δίσκο ο οποίος ονομάστηκε hda επειδή είναι IDE (αν ήταν
SATA θα ονομαζόταν sda) και ο οποίος είναι 34.3GB. Το μήνυμα που παίρνουμε ότι
δεν έχει σωστό πίνακα κατατμήσεων δεν είναι κάτι ανησυχητικό μια και ο δίσκος είναι
καινούριος και δεν έχουμε γράψει κάτι σε αυτόν ακόμα.

Εφόσον λοιπόν ο πυρήνας είδε κανονικά τον δίσκο μας μπορούμε να δημιουργήσουμε
τις απαραίτητες κατατμήσεις. Το πόσες κατατμήσεις χρειάζονται και τι μέγεθος πρέπει να
έχει η κάθε μία γίνεται συχνά θέμα μεγάλων συζητήσεων. Αυτό που είναι σίγουρο είναι
ότι χρειάζεται μια κατάτμηση που θα στεγάσει τον ριζικό κατάλογο / και καλό είναι να
υπάρχει μια κατάτμηση εικονικού χώρου (swap).

Από εκεί και πέρα ανάλογα με το τι θέλει να κάνει ο καθένας μπορεί να δημιουργήσει
διάφορα σενάρια. Υπάρχουν κάποιες επιλογές οι οποίες ενεργοποιούνται μόνο σε
επίπεδο κατατμήσεων,επομένως για να ενεργοποιηθούν αυτές χρειάζεται να υπάρχουν
ξεχωριστές κατατμήσεις. Ας δώσουμε κάποια παραδείγματα πάνω σε αυτό.

  • Ξεχωριστή κατάτμηση /home ώστε να μπορεί να ενεργοποιηθεί μέγιστος χώρος
    ανά χρήστη (quota)
  • Ξεχωριστή κατάτμηση /home,/usr/local ώστε να γίνονται εύκολες αναβαθμίσεις
    σε καινούριες εκδόσεις των διανομών και να διατηρούνται τα αρχεία των χρηστών
    καθώς και τα τοπικά προγράμματα.
  • Ξεχωριστή κατάτμηση /bin,/sbin,/usr/bin,κτλ οι οποίες προσαρτούνται ως
    read-only για παρανοϊκή ασφάλεια.

Στην παρούσα εγκατάσταση θα δημιουργηθούν 4 κατατμήσεις (swap,/,/usr,/home).
Ακόμη θα χρησιμοποιήσουμε τον LVM (Διαχειριστής λογικών τόμων) μια πολύ βολική
υποδομή που διαθέτει το Linux.

Θα εξηγήσω σύντομα σε τι χρησιμεύει ο LVM. Ας υποθέσουμε ότι έχουμε

  • 15GB /
  • 25GB /usr
  • 15GB /home

και το /home γεμίζει αλλά το /usr έχει πάρα πολύ χώρο. Για να αλλάξουμε το
μέγεθος των κατατμήσεων πρέπει να ακολουθήσουμε τα εξής βήματα:

  1. Μετακίνηση όλων των δεδομένων του /usr και του /home σε κάποιον άλλον δίσκο
  2. Διαγραφή και των δύο κατατμήσεων
  3. Επαναδημιουργία αυτών με μέγεθος π.χ 10GB(/usr), 30GB (/home).
  4. Μετακίνηση των δεδομέων στις αρχικές τους θέσεις.

Όταν χρησιμοποιούμε όμως τον LVM τα βήματα είναι πολύ πιο απλά

  1. Αφαίρεσε 15GB από το /usr
  2. Πρόσθεσε 15GB στο /home

χωρίς μετακινήσεις αρχείων ή άλλες χρονοβόρες διαδικασίες. Αυτό είναι ιδιαίτερα
βολικό για κάποιον αρχάριο χρήστη ο οποίος δεν ξέρει από πριν πόσο χώρο πρέπει να
διαθέσει σε κάθε κατάτμηση.

Η κατάτμηση / για λόγους ευκολίας θα μείνει εκτός LVM. Τα μεγέθη που θα
χρησιμοποιηθούν στην παρούσα εγκατάσταση είναι τα εξής:

  • 1GB swap
  • 4GB /
  • 10GB /usr
  • 20GB /home

[BREAK=4.Δημιουργία Κατατμήσεων (συνέχεια)]
Τα προγράμματα που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε είναι τα cfdisk,fdisk,sfdisk με το
cfdisk να είναι το πιο εύκολο και εύχρηστο για αυτό θα χρησιμοποιήσουμε αυτό.

Κώδικας:

cfdisk /dev/hda

Αφού εκτελέσουμε την παραπάνω εντολή βλέπουμε την επόμενη εικόνα.
(Αν ο δίσκος μας είναι SATA και αναγνωρίστηκε ως sda τότε αντικαθιστούμε το hda με
sda. Οπουδήποτε από εδώ και στο εξής αναφέρω hda θα αντικαθίσταται με τον δικό σας
δίσκο).

(Η μετακίνηση στις λειτουργίες γίνεται με το αριστερό,δεξί βέλος και η μετακίνηση στις
κατατμήσεις με το πάνω,κάτω βέλος)

Αρχικά όλος ο χώρος είναι ελεύθερος. Ας δημιουργήσουμε την κατάτμηση εικονικού
χώρου. Αν έχουμε >2GB μνήμη δεν είναι απαραίτητη η χρήση εικονικού χώρου αλλά
καλό είναι να υπάρχει και σε συνδυασμό με τα μεγέθη των σημερινών σκληρών δίσκων
δεν μας ενοχλεί να χάσουμε 1-2GB.

Αν σκοπεύουμε να χρησιμοποιήσουμε την λειτουργία hibernate τότε θα πρέπει ο
εικονικός χώρος να έχει μέγεθος τουλάχιστον όσο και η κύρια μνήμη επειδή κατά το
hibernate τα δεδομένα της κύριας μνήμης σώζονται εκεί. Αν όχι, τότε δεν υπάρχει
κανένας περιορισμός για το μέγεθος.

Εδώ θα χρησιμοποιήσουμε 1GB. Τα βήματα που θα ακολουθήσουμε είναι τα εξής:

Κώδικας:

[New],[Primary],1024,[Beginning],[Type],Enter,82

Έτσι θα δημιουργηθεί μια νέα κατάτμηση η οποία θα είναι κύρια, θα έχει μέγεθος
1024MB και θα δημιουργηθεί στην αρχή του δίσκου. Το cfdisk δημιουργεί κατατμήσεις
τύπου Linux, επομένως εμείς του λέμε ότι θέλουμε να αλλάξουμε τον τύπο και να
δηλώσουμε ότι είναι τύπου swap (82).

Τώρα με το κάτω βέλος επιλέγουμε τον ελεύθερο χώρο και τα βήματα είναι περίπου τα ίδια:

Κώδικας:

 [New],[Primary],4096,[Beginning]

Εδώ δεν χρειάζεται να αλλάξουμε τον τύπο.

Με τον ίδιο τρόπο θα δημιουργήσουμε την τελευταία κατάτμηση που θα χρησιμοποιηθεί
για τον LVM. Κάτω βέλος (για να μετακινηθούμε στον ελεύθερο xώρο),

Κώδικας:

[New],[Primary],Enter (για να επιλέξουμε όλο τον υπόλοιπο χώρο).[Type],Enter,8E

Η αλλαγή του τύπου σε Linux LVM (8E) δεν είναι απαραίτητη εδώ και πολύ
καιρό και από τότε που έγινε η έκδοση 2 του LVM, καλό όμως είναι να έχουν τύπο
Linux LVM ώστε να μην υπάρχει μπέρδεμα με διάφορα εργαλεία (μεταξύ αυτών και του
προγράμματος εγκατάστασης του Slackware).

Αν όλα έγιναν σωστά θα δούμε αυτή την εικόνα.

Όσες αλλαγές πραγματοποιήσαμε γίνονταν στην μνήμα για αποφυγή κάποιου λάθους,
έτσι τώρα επιλέγουμε τα παρακάτω για να αποθηκεύσουμε τον πίνακα κατατμήσεων.

Κώδικας:

[Write],yes,[Quit]

Το μόνο που μένει τώρα είναι να δημιουργήσουμε τις κατατμήσεις μέσα στον LVM.
Τα βήματα είναι τα εξής:

Κώδικας:

pvcreate /dev/hda3vgcreate slackvg /dev/hda3lvcreate -L 10G -n usr slackvgvgdisplay  Αποτέλεσμα (Free PE / Size = 4411 / 17.23 GB)lvcreate -l 4411 -n home slackvgvgscan –mknodesvgchange -ay

Καλές και όμορφες εντολές αλλά ας δούμε μία μία τι κάνουν.

  1. pvcreate /dev/hda3
    Εγγράφει μια υπογραφή ώστε να φαίνεται ότι το hda3 ανήκει σε LVM
  2. vgcreate slackvg /dev/hda3
    Δημιουργεί μια εικονική ομάδα (virtual group) η οποία έχει όνομα slackvg και
    περιλαμβάνει την κατάτμηση /dev/hda3 (Θα μπορούσε να περιλαμβάνει 10
    κατατμήσεις από 5 δίσκους πχ)
  3. lvcreate -L 10G -n usr slackvg
    Δημιουργεί ένα λογικό τόμο (το αντίστοιχο της απλής κατάτμησης) ο οποίος είναι μέλος
    της ομάδας slackvg και έχει όνομα usr και μέγεθος 10GB
    (Ως όνομα μπορούμε να επιλέξουμε ό,τι θέλουμε. Επέλεξα usr για ευκολία επειδή θα
    χρησιμοποιηθεί ως /usr. Θα μπορούσε να έχει όνομα Legolas πχ)Αν κατά την εκτέλεση του lvcreate λάβουμε το παρακάτω μήνυμα το αγνοούμε. Είναι
    προσπάθεια ανάγνωσης του οδηγού DVD
    “/dev/κάτι: open failed: Read-only file system.”
  4. vgdisplay
    Αυτό που μας μένει τώρα είναι να δημιουργήσουμε το home. Όμως, τι μέγεθος θα έχει.
    Δεν ξέρουμε πόσος χώρος ακριβώς έχει μείνει, έτσι εκτελούμε την εντολή vgdisplay
    στην οποία βλέπουμε τα χαρακτηριστικά της ομάδας slackvg. Μεταξύ άλλων
    βλέπουμε ότι έχουν μείνει ελεύθερα 17.23GB ή 4411 Extents.
  5. lvcreate -l 4411 -n home slackvg
    Το ίδιο με το 3) με μέγεθος 4411 μονάδες (17.23GB) το οποίο λάβαμε από το 4)
  6. vgscan –mknodes
    Ελέγχει όλους τους δίσκους για να δει ποιες εικονικές ομάδες και λογικοί τόμοι υπάρχουν
    και ταυτόχρονα δημιουργεί τα απαραίτητα για την προσπέλασή τους αρχεία συσκευών.
  7. vgchange -ay
    Ενεργοποιεί όλους γνωστούς λογικούς τόμους.

Όλα είναι έτοιμα για να ξεκινήσουμε την εγκατάσταση.

[BREAK=5. Εγκατάσταση]
Το πρόγραμμα εγκατάστασης ξεκινά εκτελώντας

Κώδικας:

setup

Η πρώτη εικόνα που βλέπουμε είναι η παραπάνω η οποία δείχνει όλες τις διαδικασίες
που θα κάνουμε. Το πρόγραμμα εγκατάστασης επιλέγει αυτόματα την επόμενη όταν
τελειώνει επιτυχώς κάποια, επομένως εμείς θα επιλέξουμε μόνο την KEYMAP για να
διαλέξουμε τον τύπο του πληκτρολογίου μας, το βήμα που παραλείψαμε σε
προηγούμενο στάδιο.

5.1 Επιλογή τύπου πληκτρολογίου

Βλέπουμε μια λίστα με διάφορους τύπους πληκτρολογίου. Με τα βέλη επιλέγουμε την
qwerty/gr.map” (ΠΡΟΣΟΧΗ όχι την “gr-pc”) και πατάμε Enter.

Αφού φορτωθεί το ελληνικό πληκτρολόγιο, υπάρχει ένα πλαίσιο που μας ζητάει να
δούμε αν λειτουργεί και αν ναι να πληκτρολογήσουμε 1 και να πατήσουμε
Enter, το οποίο και κάνουμε. (Εννοείται πως λειτουργεί για αυτό πατάμε
απευθείας το 1)

[BREAK=5.2 Εικονικός Χώρος]

Όπως βλέπουμε, αφού ολοκληρώθηκε η διαδικασία επιλογής τύπου πληκτρολογίου το
πρόγραμμα εγκατάστασης μας πήγε αυτόματα στην διαδικασία ρύθμισης εικονικού
χώρου (swap). Αυτόματα είδε την κατάτμηση hda1 και έτσι απλά πατάμε Enter.

Εδώ ερωτώμαστε αν θέλουμε μαζί με τη διαμόρφωση του swap να γίνει και έλεγχος
χαλασμένων τομέων, το οποίο είναι χρονοβόρο και δεδομένου ότι ο δίσκος μας είναι
καινούριος και σε καλή κατάσταση, πατάμε Enter στο ήδη επιλεγμένο Όχι (No).

Η εικόνα αυτή απλά μας ενημερώνει ότι δημιουργήθηκε μια καταχώρηση για το swap
στο αρχείο fstab (περιγραφή του αρχείου παρακάτω)

[BREAK=5.3 Κατάτμηση /]

Αφού τελειώσαμε με το swap ώρα να διαμορφώσουμε τις κύριες κατατμήσεις μας.
Όπως διαβάζουμε στον τίτλο, το πρόγραμμα εγκατάστασης μας ρωτάει ποια κατάτμηση
θα χρησιμοποιηθεί για τον ριζικό κατάλογο /. Στην δική μας περίπτωση είναι η hda2 η
οποία είναι ήδη επιλεγμένη έτσι πατάμε απλά Enter.

Εδώ ερωτώμαστε αν θέλουμε να διατηρήσουμε την κατάτμηση όπως έχει (No), αν
θέλουμε να την διαμορφώσουμε (Format) ή αν θέλουμε να την διαμορφώσουμε και
παράλληλα να γίνει έλεγχος χαλασμένων τομέων (Check). Πατάμε Enter στο ήδη
επιλεγμένο Format.

Εδώ μας δίνεται η ευκαιρία να επιλέξουμε ποιο σύστημα αρχείων θέλουμε. Υπάρχουν
πάρα πολλά άρθρα στο διαδίκτυο τα οποία αναφέρουν τα υπέρ και τα κατά του καθενός
για αυτό δεν θα αναφερθούμε εδώ. Στα πλαίσια αυτής της εγκατάστασης θα επιλέξουμε
ext3 για όλες τις κατατμήσεις. Έτσι πατάμε Enter στο ήδη επιλεγμένο ext3.

Εδώ, η εγκατάσταση μας ενημερώνει ότι η διαμόρφωση γίνεται.

[BREAK=5.4 Υπόλοιπες Κατατμήσεις]

Στην συνέχεια βρισκόμαστε πάλι στο μενού επιλογής κατατμήσεων με την διαφορά
ότι η κατάτμηση hda2 αναφέρεται τώρα ως (IN USE) και επιλέγουμε την επόμενη
κατάτμηση που θα διαμορφώσουμε και η οποία είναι η usr.

Η διαδικασία είναι η ίδια με πριν με μοναδική διαφορά ότι αφού τελειώσει
η διαμόρφωση θα ερωτηθούμε σε ποιον κατάλογο θέλουμε να προσαρτηθεί
η κατάτμηση και επιλέγουμε /usr (μαζί με το /)
Έπειτα και αφού κάνουμε το ίδιο και για το home βλέπουμε την παρακάτω εικόνα.

Εδώ μας αναφέρει πάλι ότι δημιουργήθηκαν καταχωρήσεις για τις 3 κατατμήσεις μας
στο αρχείο fstab.

Ας εξηγήσουμε πολύ περιληπτικά τι είναι η προσάρτηση (mount) και τι αρχείο fstab.
Στο DOS και στην σουίτα λειτουργικών συστημάτων Windows η κάθε κατάτμηση
φαίνεται ξεχωριστά στο σύστημα και για όνομα έχει ένα γράμμα του λατινικού
αλφαβήτου. Η πρώτη κατάτμηση ονομάζεται C:, η δεύτερη D: και ούτω καθεξής.

Στα λειτουργικά συστήματα Linux/UNIX δεν υφίσταται αυτό αλλά ακολουθείται
μια δεντροειδής δομή. Υπάρχει η κατάτμηση του ριζικού καταλόγου / και οποιαδήποτε
άλλη κατάτμηση προσαρτείται πάνω σε κάποιο κατάλογο. Όταν η κατάτμηση δεν είναι
απαραίτητη για την εκκίνηση του λειτουργικού την προσάρτηση μπορούμε να την
κάνουμε και εμείς χειροκίνητα. Όμως, για κατατμήσεις που είναι απαραίτητες για το
σύστημα όπως η /,/usr,κτλ πρέπει το σύστημα να ξέρει ποια κατάτμηση θα
προσαρτηθεί που.

Αυτό τον σκοπό επιτελεί το αρχείο fstab. Όπως είδαμε στην παραπάνω εικόνα,
η κάθε καταχώρηση αναφέρει την κατάτμηση, το σημείο προσάρτησης, τον τύπο
του συστήματος αρχείων τις επιλογές προσάρτησης και 2 νούμερα τα οποία δεν
θα αναλύσουμε στο παρόν άρθρο.

Έτσι λοιπόν όλα τα UNIXοειδή λειτουργικά συστήματα έχουν ένα τέτοιο αρχείο
(Στο Linux και στα BSD λέγεται fstab, στο Solaris vfstab).

[BREAK=5.5 Επιλογή μέσου]

Εδώ επιλέγουμε ότι θέλουμε να γίνει εγκατάσταση από δίσκο DVD και ότι
θέλουμε το πρόγραμμα εγκατάστασης να ψάξει αυτόματα να βρει τον οδηγό μας.

[BREAK=5.6 Επιλογή πακέτων και τύπου εγκατάστασης]

Τα προγράμματα που διανέμει το Slackware χωρίζονται σε διάφορες κατηγορίες
(σειρές-series) για εύκολη επιλογή προγραμμάτων. Για παράδειγμα αν θέλουμε να
εγκαταστήσουμε ένα διακομιστή ο οποίος δεν μας ενδιαφέρει να έχει γραφικό
περιβάλλον δεν επιλέγουμε τις σειρές x,xap.

Σε αυτό το σημείο μας δίνεται αυτή η επιλογή, εμείς όμως δεν θα το κάνουμε αυτό
και θα εγκαταστήσουμε όλα τις σειρές. Με την υπόθεση ότι έχουμε επιλέξει το είδωλο
DVD, επιλέγουμε όλες τις σειρές (δηλαδή επιλέγουμε μόνο την KDEI που δεν
είναι επιλεγμένη) και πατάμε Enter.

Αν διαθέτουμε τα 2 πρώτα είδωλα CD τότε πατάμε Enter όπως έχει, δηλαδή με όλες
τις σειρές επιλεγμένες εκτός από την KDEI. Η εγκατάσταση θα μας ζητήσει το 2ο
CD όταν χρειάζεται.

Εδώ πατάμε Enter για τον ήδη επιλεγμένο τύπο εγκατάστασης που είναι
η πλήρης δηλαδή να εγκατασταθούν όλα τα πακέτα και που θα καταλάβει χώρο
γύρω στα 5GB όπως πληροφορούμαστε.

Έφτασε η ώρα του καφέ και του τσιγάρου. Η εγκατάσταση διαρκεί περίπου
10-30 λεπτά ανάλογα με την ισχύ του υπολογιστή μας.

[BREAK=6. Μετά εγκατάστασην Ρυθμίσεις]

6.1 Ρυθμίσεις εκκίνησης

Αφού τελειώσει η εγκατάσταση και δούμε κάποιες ενημερωτικές εικόνες
για την δημιουργία των γραμματοσειρών βλέπουμε την παραπάνω εικόνα.

Εδώ μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα flashάκι εκκίνησης το οποίο θα
χρησιμοποιείται σε περίπτωση που χαλάσουμε κάτι και το σύστημα δεν ξεκινά μόνο
του. Το ίδιο μπορούμε να κάνουμε από το CD/DVD της εγκατάστασης επομένως
πατάμε Enter στο ήδη επιλεγμένο Skip.

Αισίως φτάσαμε στην ρύθμιση του LILO. Επιλέγουμε “simple” για την απλή
εγκατάσταση του εκκινητή LILO χωρίς να ερωτηθούμε για πολλά πράγματα.

Εδώ επιλέγουμε την ανάλυση που θα χρησιμοποιηθεί για την κονσόλα.
Μπορούμε είτε να επιλέξουμε μια γραφική ανάλυση κάνοντας χρήση του Framebuffer
ή την κλασική ανάλυση κειμένου.

Η προσωπική μου εμπειρία με το Framebuffer (πριν χρόνια όμως) ήταν ότι η κύλιση
(scrolling) ήταν πάναργη και λόγω μεγάλης ανάλυσης τα γράμματα ήταν
δυσανάγνωστα για μένα. Εφόσον θα χρησιμοποιούμε το γραφικό περιβάλλον δεν
βρίσκω κάποιο ιδιαίτερο λόγο να έχω 1024×768 κονσόλα.

Για τον λόγο αυτό (και γιατί είναι πιο εύκολο κιόλας για ένα νέο χρήστη) επιλέχθηκε
standard“.

Δεν έχουμε παραπάνω επιλογές και πατάμε απλά Enter

Οι Ελληνικοί χαρακτήρες διέπονται από το πρότυπο ISO-8859-7 το οποίο επιτρέπει
256 χαρακτήρες (8bit) και έτσι περιλαμβάνει μόνο Λατινικούς και Ελληνικούς
χαρακτήρες. Το πρότυπο UTF-8 χρησιμοποιεί μεταβλητά μεγέθη (8bit για Λατινικά,
16bit για Ελληνικά, κτλ) και μπορεί να υποστηρίξει πάρα πολλές γλώσσες ταυτόχρονα.

Καλό είναι λοιπόν οπουδήποτε μπορούμε να χρησιμοποιούμε το πρότυπο UTF-8 για
Ελληνικά.

Πριν την έκδοση 2.6.24 του πυρήνα έπρεπε να τρέξουμε κάποιες εντολές ώστε να
δηλώσουμε ότι θέλουμε UTF-8 κονσόλα. Στον 2.6.24 αυτό άλλαξε.

Εδώ ερωτώμαστε αν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε τον νέο τρόπο λειτουργίας
(δηλαδή UTF-8 κονσόλα) ή να διατηρήσουμε τον παλαιό. Εννοείται ότι θέλουμε UTF-8
για αυτό και επιλέγουμε ΝΑΙ.

Που θέλουμε να εγκαταστήσουμε τον LILO ? Εφόσον δεν έχουμε κάποιο άλλο
λειτουργικό για να χρησιμοποιήσουμε τον δικό του εκκινητή (π.χ Grub,ntboot κτλ)
επιλέγουμε MBR.

[BREAK=6.2 Ποντίκι]

Επιλογή τι τύπο ποντικιού έχουμε. Για την μεγάλη πλειοψηφία ποντικιών
το ήδη επιλεγμένο imps2 αρκεί.

Ο δαίμονας gpm μας είναι υπεύθυνος για την λειτουργία του ποντικιού και την
αντιγραφή/επικόλληση στην κονσόλα επομένως επιλέγουμε ΝΑΙ.

[BREAK=6.3 Δίκτυο]

Εννοείται πως θέλουμε να ρυθμίσουμε το δίκτυό μας επομένως επιλέγουμε ΝΑΙ

Επιλέγουμε το όνομα του υπολογιστή μας στο δίκτυο (hostname).

Επιλέγουμε το domainname μας

[BREAK=6.3.1 DHCP]

Όπως θεωρήσαμε στην αρχή του άρθρου ο δρομολογητής μας παρέχει υπηρεσίες
δυναμικής διευθυνσιοδότησης έτσι επιλέγουμε DHCP.

Αν δεν συμβαίνει αυτό τότε παραβλέπουμε το παρόν και μεταβαίνουμε στο 6.3.2

Δεν χρειάζεται να δώσουμε κάποιο DHCP hostname επομένως πατάμε απλά Enter

Εδώ βλέπουμε συγκεντρωμένα όλες τις πληροφορίες του δικτύου μας ώστε
αν δώσαμε κάτι λάθος να το διορθώσουμε. Μια και οι πληροφορίες είναι σωστές
πατάμε Enter στο ήδη επιλεγμένο Yes.

Αν χρειαστεί να κάνουμε αλλαγές κάποια στιγμή μετα την εγκατάσταση, εκτός
από το να αλλάξουμε χειροκίνητα τα αρχεία συστήματος που είναι υπεύθυνα για το
δίκτυο, μπορούμε να εκτελέσουμε την εντολή netconfig η οποία θα μας δώσει
το ίδιο πλαίσιο διαλόγων

[BREAK=6.3.2 Στατική IP]

Σε περίπτωση που δεν χρησιμοποιούμε δυναμική διευθυνσιοδότηση αλλά έχουμε
κάποια στατική IP τότε επιλέγουμε “Static IP

Αν έχει ρυθμιστεί δυναμική διευθυνσιοδότηση στο 6.3.1 το παρόν παραβλέπεται.

Δηλώνουμε την διεύθυνση την οποία μας έχει δώσει ο πάροχος.

Πατάμε Enter για να επιλέξουμε την 255.255.255.0 netmask καθώς την
χρησιμοποιούν τα περισσότερα δίκτυα. Αν είναι διαφορετική, τότε θα μας έχει δοθεί
σίγουρα η τιμή της.

Επιλέγουμε την κύρια πύλη, δηλαδή το δρομολογητή στον οποίον θα πηγαίνει όλη η
κίνηση του δικτύου μας

Επιλέγουμε Ναι για να ορίσουμε διακομιστές ονομάτων

Πληκτρολογούμε την διεύθυνση του διακομιστή ονομάτων του παρόχου μας
(π.χ για Forthnet είναι 194.219.227.1)

Εδώ βλέπουμε συγκεντρωμένα όλα τα στοιχεία που έχουμε δώσει και είτε αλλάζουμε
κάτι αν το έχουμε δώσει λανθασμένα ή πατάμε Enter για να αποδεχτούμε τα
δεδομένα.

Αν χρειαστεί να κάνουμε αλλαγές κάποια στιγμή μετα την εγκατάσταση, εκτός
από το να αλλάξουμε χειροκίνητα τα αρχεία συστήματος που είναι υπεύθυνα για το
δίκτυο, μπορούμε να εκτελέσουμε την εντολή netconfig η οποία θα μας δώσει
το ίδιο πλαίσιο διαλόγων

[BREAK=6.3.3 Υπηρεσίες]

Εδώ ερωτώμαστε ποιες υπηρεσίες θέλουμε να εκτελούνται κατά την εκκίνηση του
συστήματος. Επιλέγουμε τις υπηρεσίες cups hald messagebus sendmail syslog sshd
και απενεργοποιούμε τις υπόλοιπες. Ο δαίμονας sshd είναι υπεύθυνος για την
ασφαλή απομακρυσμένη είσοδο. Αν δεν σκοπεύουμε να συνδεόμαστε στο σύστημά
μας από άλλους υπολογιστές μπορούμε να τον απενεργοποιήσουμε και αυτόν.

[BREAK=6.4 Γραμματοσειρές]

Επιλέγουμε Ναι για να ρυθμίσουμε ποια γραμματοσειρά θα χρησιμοποιείται στην
κονσόλα.

Η γραμματοσειρά που θα επιλέξουμε είναι η iso07u-16.psfu.gz

Πατάμε Enter στο ήδη επιλεγμένο Ναι, ότι δηλαδή μας αρέσει η γραμματοσειρά.

[BREAK=6.5 Ρύθμιση ζώνης ώρας]

Η σουίτα λειτουργικών συστημάτων Windows υποθέτει ότι το ρολόι του υπολογιστή
είναι ρυθμισμένο σε τοπική ώρα, επομένως αν έχουμε και κάποια εγκατάσταση
Windows αναγκαστικά χρησιμοποιούμε localtime.

Εφόσον δεν συμβαίνει αυτό και το μόνο λειτουργικό είναι το Slackware μπορούμε
κάλλιστα να επιλέξουμε UTC δηλαδή Ναι

Εδώ επιλέγουμε την ζώνη ώρας που θέλουμε δηλαδή Europe/Athens.

[BREAK=6.6 Τελικές Ρυθμίσεις]
Φτάσαμε λίγο πριν το τέλος

Εδώ καλούμαστε να επιλέξουμε τι γραφικό περιβάλλον θα εκτελείται. Για νέους
χρήστες προτείνεται το ήδη επιλεγμένο KDE.

Αν θέλουμε να το αλλάξουμε κάποια στιγμή μετά την εγκατάσταση εκτελούμε
την εντολή xwmconfig

Δεν έχει οριστεί κωδικός για τον υπερχρήστη (root). Επιλέγουμε [Β]Ναι[/Β] για
να ορίσουμε κάποιον.

Όταν πληκτρολογούμε δεν εμφανίζονται αστεράκια.

Θα χρειαστεί να τον πληκτρολογήσουμε συνολικά 2 φορές (αν είναι πολύ απλός θα
χρειαστεί και μία 3η)

Εδώ το πρόγραμμα εγκατάστασης μας ενημερώνει ότι η εγκατάσταση ολοκληρώθηκε
επιτυχώς (Ζήτωωωωωωωωω) και μπορούμε να κλείσουμε την εγκατάσταση και
να επανεκκινήσουμε τον υπολογιστή.

Επιλέγουμε EXIT και αφού γυρίσουμε στο prompt πληκτρολογούμε reboot
ή πατάμε τα πλήκτρα Ctrl+Alt+Del.

[BREAK=7. Η πρώτη εκκίνηση]

Αφού γίνει η επανεκκίνηση του συστήματος θα βγει η εικόνα του Lilo στην οποία
πατάμε απλά Enter. Μετά από μικρό χρονικό διάστημα θα δούμε το login prompt,
στο οποίο θα εισέλθουμε ως root και χρησιμοποιώντας τον κωδικό που ορίσαμε
κατά την εγκατάσταση.

Αφού εισήλθαμε έχουμε να κάνουμε κάποιες αλλαγές σε διάφορα αρχεία συστήματος.
Αυτό θα γίνει χρησιμοποιώντας κάποιον κειμενογράφο (editor) όπως τον nano ή
τον vi. Για νέους χρήστες συστήνεται ο nano.

Η εκτέλεσή του γίνεται ως εξής:

Κώδικας:

nano αρχείοπ.χnano /etc/profile

Για να αποθηκεύσουμε τις αλλαγές που έχουμε κάνει πληκτρολογούμε Control+O
και για να βγούμε από τον nano Control+X.

Αρχεία στα οποία χρειάζεται να κάνουμε ρυθμίσεις.

  • /etc/profile.d/bsd-games-login-fortune.sh
    Κάθε φορά που εισερχόμαστε στο σύστημα βλέπουμε κάποιο ρητό. Αν μας ενοχλεί
    αυτό τότε μπορούμε να απενεργοποιήσουμε αυτή την λειτουργία ως εξής:

Κώδικας:

chmod -x /etc/profile.d/bsd-games-login-fortune.sh

  • /etc/profile.d/coreutils-dircolors.sh
    Η γραμμή που μας ενδιαφέρει είναι η

Κώδικας:

OPTIONS=”-F -b -T 0″

η οποία θα μετασχηματιστεί σε

Κώδικας:

OPTIONS=”-F -N -T 0″

Η -b τυπώνει τους χαρακτήρες που θεωρούνται μη εκτυπώσιμοι ως οκταδικό κώδικα
με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να δούμε κάποιους Ελληνικούς χαρακτήρες σωστά.
Η -N τυπώνει τον κάθε χαρακτήρα ως έχει.

  • /etc/profile.d/lang.sh
    Οι γραμμές

Κώδικας:

LANG=en_US#export LANG=en_US.UTF-8

θα μετασχηματιστούν σε

Κώδικας:

#export LANG=en_USexport LANG=el_GR.UTF-8

Δηλαδή απενεργοποιούμε την πρώτη και ενεργοποιούμε την δεύτερη αλλάζοντας την
παράλληλα σε Ελληνικά.

Αφού πραγματοποιήσαμε αυτές τις αλλαγές εκτελούμε την εξής εντολή:

Κώδικας:

source /etc/profile (ή . /etc/profile το ίδιο κάνει)

ώστε να εκτελεστούν οι αλλαγές μας (βασικά η Ελληνική γλώσσα). Έπειτα εκτελούμε
την παρακάτω εντολή η οποία προσπαθεί να προσπελάσει τον κατάλογο denuparxw.

Κώδικας:

cd denuparxw

Η απάντηση που θα πάρουμε θα πρέπει να είναι η εξής:

Κώδικας:

-bash: cd: denuparxw: Δεν υπάρχει τέτοιο αρχείο ή κατάλογος

Έτσι διαπιστώνουμε ότι η αλλαγή έγινε και τα Ελληνικά εμφανίζονται σωστά.

  • /etc/rc.d/rc.keymap
    Κατά την εγκατάσταση επιλέξαμε τον Ελληνικό τύπο πληκτρολογίου, ο οποίος όμως
    δεν είναι φτιαγμένος για UTF-8 επομένως αυτή την στιγμή δεν μπορούμε να γράψουμε
    σωστά Ελληνικά. (Η αλλαγή γίνεται με alt+shift). Η αλλαγή που έχουμε να κάνουμε
    είναι πολύ απλή. Η γραμμή

Κώδικας:

/usr/bin/loadkeys gr.map

γίνεται

Κώδικας:

/usr/bin/loadkeys -u gr.map

και έπειτα εκτελούμε

Κώδικας:

/etc/rc.d/rc.keymap

Τώρα μπορούμε να πληκτρολογούμε σωστά Ελληνικούς χαρακτήρες. (Ο πυρήνας του
Linux θέτει ένα περιορισμό στην κονσόλα. Σε UTF-8 λειτουργία δεν μπορούμε να
χρησιμοποιήσουμε dead letters δηλαδή ουσιαστικά δεν μπορούμε να
πληκτρολογήσουμε τόνους και διαλυτικά. Αυτό εδώ και χρόνια είναι να φτιαχτεί αλλά
δεν έχει γίνει ως τώρα. Δεν μας απασχολεί ιδιαίτερα γιατί υπάρχει το γραφικό
περιβάλλον που δεν έχει τέτοιους περιορισμούς

  • /etc/lilo.conf
    Ώρα να πειράξουμε λίγο τον εκκινητή LILO. Την γραμμή

Κώδικας:

append=” vt.default_utf8=1″

την οποία έβαλε το πρόγραμμα εγκατάστασης επειδή του είπαμε ότι θέλουμε UTF-8
κονσόλα. Η κανονική λειτουργία είναι σε UTF-8 επομένως αν θέλουμε μπορούμε να την
σβήσουμε.

Κώδικας:

timeout=1200

Η τιμή αυτή δίνεται σε δέκατα του δευτερολέπτου έτσι 1200 είναι 2 λεπτά. Αυτό είναι
πολύ έτσι το αλλάζουμε σε 10 δευτερόλεπτα.

Κώδικας:

timeout=100

Αν θέλουμε μπορούμε να τοποθετήσουμε κωδικό στο LILO ώστε να μην μπορεί κάποιος
να εκκινήσει με άλλον πυρήνα ή με άλλες ρυθμίσεις από αυτά που έχουμε επιλέξει.
Αυτό γίνεται προσθέτοντας τις παρακάτω εντολές οι οποίες πρέπει να υπάρχουν
πριν από οποιαδήποτε δήλωση image.

Κώδικας:

restrictedpassword=””

Μετά από οποιαδήποτε αλλαγή στο αρχείο lilo.conf πρέπει να επανεκτελείται ο LILO ως

Κώδικας:

/sbin/lilo

Στην περίπτωση που επιλέξαμε να δηλώσουμε κωδικό, αυτός θα μας ζητηθεί κατά την
εκτέλεση του lilo και θα υπάρχει κρυπτογραφημένος στο αρχείο lilo.conf.shs.

  • Πακέτο Ελληνικής γλώσσας για το KDE
    Αν επιλέξαμε το είδωλο DVD έχουμε ήδη την υποστήριξη Ελληνικής γλώσσας και
    μπορούμε να παραλείψουμε αυτό το στάδιο.Για να εγκαταστήσουμε τα πακέτα Ελληνικής γλώσσας ακολουθούμε τα εξής βήματα:

Κώδικας:

for i in k3b-i18n-1.0.4-noarch-1.tgz kde-i18n-el-3.5.9-noarch-1.tgz \   koffice-l10n-el-1.6.3-noarch-1.tgz ; do       wget ftp://ftp.ntua.gr/pub/linux/slackware/slackware-12.1/slackware/kdei/$i       upgradepkg –install-new $i       rm -v $idone

[BREAK=8. Ρύθμιση ALSA]

Με την υποδομή udev όλοι οι οδηγοί για τις συσκευές μας φορτώνονται δυναμικά,
επομένως δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι για να ρυθμίσουμε την κάρτα ήχου μας.
Παρόλα αυτά, αν δεν φορτωθούν οι οδηγοί (σπάνιο έως αδύνατο) μπορούμε
να εκτελέσουμε την εντολή alsaconf η οποία θα μας βοηθήσει να ρυθμίσουμε
την κάρτα μας.

Όταν φορτώνεται ο οδηγός για την κάρτα ήχου, οι μείκτες είναι πάντα κλειστοί. Το
Slackware περιλαμβάνει ρυθμίσεις οι οποίες ανοίγουν τους μείκτες και τοποθετούν την
ένταση σε ικανοποιητικά επίπεδα για τις περισσότερες κάρτες. Για να δούμε λοιπόν αν
ο οδηγός της κάρτας μας έχει φορτωθεί και για να ανοίξουμε τους μείκτες σε περίπτωση
που χρειάζεται εκτελούμε την εντολή alsamixer.

Αν λάβουμε ένα μήνυμα λάθους σημαίνει ότι δεν έχει φορτωθεί ο οδηγός (σπάνιο).

Τώρα βλέπουμε τους διάφορους μείκτες που υποστηρίζει η κάρτα μας. Στην εικόνα που
βλέπουμε οι ρυθμίσεις που έχει εξαρχής το Slackware είναι συμβατές με αυτήν την
κάρτα και έχουν ανοίξει οι μείκτες που είναι υπεύθυνοι για την αναπαραγωγή (Έχουν
ΟΟ). Κάποιοι μείκτες όπως το Line και το CD που είναι υπεύθυνοι για την
ηχογράφηση δεν έχουν ανοίξει.

Η περιήγηση στους μείκτες γίνεται με το δεξί και αριστερό βέλος. Για να ανοίξουμε
κάποιον μείκτη πατάμε το πλήκτρο m ώστε να γίνει η ρύθμιση OO από
MM και με τo πάνω και κάτω βέλος ρυθμίζουμε την ένταση σε ικανοποιητικό
επίπεδο. Έπειτα πατάμε το πλήκτρο Escape και εξερχόμαστε από τον alsamixer.

Για να αποθηκεύσουμε τις ρυθμίσεις και να εκτελούνται κάθε φορά που εκκινούμε τον
υπολογιστή εκτελούμε την εντολή

Κώδικας:

alsactl store

[BREAK=9. Δημιουργία Χρήστη]

Ο λογαριασμός υπερχρήστη (root) υπάρχει μόνο για να διαχειρίζεται το σύστημα και
τον χρησιμοποιούμε μόνο όταν χρειάζεται. Για αυτό το σκοπό θα δημιουργήσουμε ένα
λογαριασμό χρήστη τον οποίον θα χρησιμοποιούμε καθημερινά.

Ένας σχετικά απλός τρόπος για να γίνει αυτό είναι με το αρχείο δέσμης εντολών (script)
adduser το οποίο παρέχει ένα βολικό τρόπο δημιουργίας χρηστών. Εκτελούμε λοιπόν

Κώδικας:

adduser

Το πρώτο πράγμα που μας ζητάει είναι το όνομα του χρήστη στο οποίο
επιλέγουμε ένα όνομα της αρεσκείας μας το οποίο όμως πρέπει να αποτελείται από
λατινικά γράμματα χωρίς κενά. Επιτρέπονται επίσης τα και _.
Ας επιλέξουμε slackuser.

Η επόμενη ερώτηση είναι ο κωδικός αριθμός του χρήστη (UID) εδώ απλά
πατάμε Enter και το σύστημα θα διαλέξει τον πρώτο διαθέσιμο αριθμό.

Στην αρχική ομάδα πατάμε απλά enter για να διαλέξουμε την users
που μας προτείνει το σύστημα.

Έπειτα μας ενημερώνει ότι μπορεί ένας χρήστης να ανήκει και σε άλλες ομάδες για
να μπορεί να εκτελεί κάποιες εργασίες (όπως αυτόματη προσάρτηση των δίσκων και cd
που εισάγουμε) και μας εξηγεί ότι αυτό μπορεί να αποτελέσει ρήγμα ασφαλείας.
Ο λογαριασμός προορίζεται για εμάς επομένως είναι έμπιστος για αυτό πατάμε το πάνω
βέλος για να επιλέξουμε τοις ομάδες audio cdrom floppy plugdev video και
πατάμε Enter.

Έπειτα πατάμε απλά Enter στις ερωτήσεις Home directory, Shell, Expiry date και
μας δείχνει συνολικά τι έχουμε επιλέξει. Εφόσον δεν έχουμε κάνει κάποιο λάθος πατάμε
Enter για να δημιουργηθεί ο λογαριασμός.

Ο λογαριασμός έχει δημιουργηθεί και ερωτώμαστε κάποιες πληροφορίες για τον
λογαριασμό. Αν δεν θέλουμε να δηλώσουμε όνομα,τηλέφωνο κτλ απλά πατάμε
Enter σε όλες τις ερωτήσεις και προχωράμε στην εισαγωγή του επιθυμητού
κωδικού μας κατά την πληκτρολόγηση του οποίου όπως και στην εγκατάσταση δεν
βλέπουμε αστεράκια
.

Ο λογαριασμός μας είναι έτοιμος για χρήση.

Εξαρχής, έχουν δημιουργηθεί 6 τερματικά τα οποία μπορούμε να χρησιμοποιούμε.
Όλη αυτή την ώρα εμείς χρησιμοποιούσαμε το πρώτο τερματικό. Αν
πληκτρολογήσουμε Alt+F2 θα μεταβούμε στο δεύτερο στο οποίο θα εισέλθουμε
ως τον χρήστη που δημιουργήσαμε (slackuser). Για να μεταβούμε και πάλι στην πρώτη
κονσόλα πληκτρολογούμε Alt+F1.

[BREAK=10. Ρύθμιση X11]
Καιρός να ρυθμίσουμε τον X server για να φύγουμε από την κονσόλα και να
χρησιμοποιούμε το γραφικό περιβάλλον της αρεσκείας μας.

Υπάρχουν τρεις τρόποι για την ρύθμιση:

  1. xorgsetup
    Πλαίσια διαλόγων τα οποία δημιουργούν το απαραίτητο αρχείο xorg.conf με εύκολο και
    βολικό τρόπο. Λειτουργεί στο 95% των περιπτώσεων και συνιστάται η χρήση του.
  2. X -configure (Ο X server εκτελεί μόνο εκείνες τις λειτουργίες που χρειάζονται ώστε
    να βρει το υλικό μας και να δημιουργήσει το αρχείο xorg.conf
    Την ίδια μέθοδο χρησιμοποιεί και το xorgsetup το οποίο όμως μας επιτρέπει
    περισσότερες ρυθμίσεις. Έτσι, αν κολλήσει το xorgsetup θα είναι επειδή απέτυχε αυτή
    η εντολή, κατά συνέπεια συνιστάται το xorgsetup
  3. xorgconfig Σε περίπτωση που το 1 αποτύχει (ίσως χρειαστεί να επανεκκινήσουμε τον
    υπολογιστή) εκτελούμε το xorgconfig το οποίο μας κάνει μια σειρά ερωτήσεων και
    παράγει το τελικό αρχείο.

Το xorgsetup λειτουργεί στην πλειοψηφία των καρτών γραφικών όπως είναι οι nVidia
και οι Ati για αυτό θα περιγράψουμε μόνο αυτό.

Εκτελουµε λοιπον την εντολη

Κώδικας:

xorgsetup

Η πρώτη εικόνα που βλέπουμε μας ενημερώνει ότι ο X μπορεί να ανακαλύψει το υλικό
μας και μας ρωτάει αν θέλουμε να το κάνουμε. Πατάµε Enter για το Ναι.

Έπειτα ενημερωνόμαστε ότι υπάρχει ήδη ένα αρχείο xorg.conf. Δεν μας πειράζει και
πατάμε Enter. Τώρα εκτελείται ο X. Αν δεν κολλήσει σε αυτό το σημείο θα
θα ερωτηθούμε τι βάθος χρώματος επιθυμούμε στο οποίο επιλέγουμε 24.

Τώρα επιλέγουμε τύπο πληκτρολογίου. Αν το πληκτρολόγιο μας υπάρχει στην λίστα,
το επιλέγουμε ειδάλλως επιλέγουμε pc105.

Οι γλώσσες που θα επιλέξουμε είναι Αγγλική και Ελληνική. Επιλέγουμε πρώτα us
και μοντέλο none, έπειτα gr και μοντέλο extended. Έχοντας ορίσει
τις επιθυμητές γλώσσες επιλέγουμε none για συνέχεια.

Η επόμενη επιλογή που κάνουμε είναι grp:alt_shift_toggle για να δηλώσουμε
ότι θέλουμε η ενναλαγή της γλώσσας να γίνεται με το Alt+Shift και none.

Η ρύθμιση τελείωσε επιτυχώς και το αρχείο /etx/X11/xorg.conf αποθηκεύτηκε
επιτυχώς.

Τώρα μένει να δοκιμάσουμε αν όλα είναι σωστά. Όπως αναφέραμε και πριν
χρησιμοποιούμε τον λογαριασμό υπερχρήστη μόνο όταν χρειάζεται. Έτσι θα
μεταβούμε στο δεύτερο τερματικό στο οποίο έχουμε εισέλθει ως απλός χρήστης

και θα εκτελέσουμε την εντολή

Κώδικας:

startx

Αν όλα πάνε καλά επειδή είναι η πρώτη φορά που εκτελούμε το KDE θα δούμε τον
KPersonalizer να μας ρωτάει διάφορα πράγματα στα οποία αρκεί να επιλέγουμε επόμενο
και μετά τέλος. Όταν ξεκινήσει το KDE πηγαίνουμε στο μενού Κ -> Αποσύνδεση ->
Τέλος συνεδρίας
και κλείνουμε το γραφικό ώστε να επιστρέψουμε στην κονσόλα
για λίγο.

Αφού έχουμε βεβαιωθεί ότι ο X server δουλεύει κανονικά ανοίγουμε με ένα
κειμενογράφο το αρχείο /etc/inittab και αλλάζουμε το επιλεγμένο
runlevel από 3 σε 4 ώστε να ξεκινά το σύστημα απευθείας σε γραφικό
περιβάλλον.

Κώδικας:

id:4:initdefault:

Δεν το κάνουμε αυτό πριν βεβαιωθούμε ότι ο X λειτουργεί σωστά.

Για να μας υποδεχτεί απευθείας το γραφικό περιβάλλον μπορούμε είτε να επανεκκινήσουμε τον υπολογιστή με την εντολή

Κώδικας:

reboot

ή να αλλάξουμε χειροκίνητα runlevel και να μεταβούμε με την εντολή

Κώδικας:

telinit 4

[BREAK=11. Ρυθμίσεις KDE]

Στο xorg.conf έχουμε επιλέξει αγγλική/ελληνική γλώσσα πληκτρολογίου την οποία
μπορούμε να δοκιμάσουμε και δουλεύει κανονικά.
Το KDE εξαρχής δεν φορτώνει την επέκταση πληκτρολογίου του και έτσι δεν έχουμε
την γνωστή ένδειξη με τις σημαίες κάτω δεξιά. Μπορούμε να την ξεκινήσουμε εμείς
από το κέντρο ελέγχου αλλά υπάρχει το πρόβλημα ότι παρακάμπτει αυτά που έχουμε
δηλώσει στο xorg.conf με τα δικά του και δεν μας αφήνει να χρησιμοποιήσουμε το
alt+shif. Αυτό διορθώνεται με 3 τρόπους:

  1. Δεν ξεκινάμε την επέκταση πληκτρολογίου του KDE και χρησιμοποιούμε την ήδη
    υπάρχουσα υποστήριξη του X χωρίς όμως ένδειξη.
  2. Χρησιμοποιούμε την υποστήριξη του KDE η οποία μας επιτρέπει να δηλώσουμε το
    alt+shift για εναλλαγή αλλά παρόλα αυτά δεν το χρησιμοποιεί.Για να το διορθώσουμε αυτό ανοίγουμε σε ένα κειμενογράφο το αρχείο
    /home/slackuser/.kde/share/config/kdeglobals (όπου slackuser το όνομα
    χρήστη που έχουμε επιλέξει). Εκεί θα βρούμε την γραμμή

Κώδικας:

Swith to Next Keyboard Layout=default(Alt+Ctrl+K)

την οποία μετασχηματίζουμε σε

Κώδικας:

Swith to Next Keyboard Layout=default(Alt+Shift_L)

έπειτα εκτελούμε το κέντρο ελέγχου και πηγαίνουμε στο Περιοχή & Προσιτότητα ->
Διάταξη πληκτρολογίου -> Ενεργοποίηση διατάξεων πληκτρολογίου -> Εφαρμογή

Αφού εκτελεστεί η επέκταση πληκτρολογίου δηλώνουμε τις γλώσσες που θέλουμε και
το alt+shift θα λειτουργεί κανονικά.

  1. Εγκαθιστούμε το πρόγραμμα kkbswitch το οποίο χρησιμοποιεί την ήδη
    υπάρχουσα υποστήριξη του X (όπως στο 1) και απλά εμφανίζει μια ένδειξη.
    Ευκαιρία να κάνουμε το πρώτο μας compile.Πηγαίνουμε στο μενού Κ -> Σύστημα -> Κονσόλα για να εκτελέσουμε ένα
    τερματικό. Εκεί εκτελούμε

Κώδικας:

su -wget http://surfnet.dl.sourceforge.net/sourceforge/kkbswitch/kkbswitch-1.4.3.tar.gztar xvf kkbswitch-1.4.3.tar.gzcd kkbswitch-1.4.3./configure –prefix=/usr –mandir=/usr/manmakemake DESTDIR=/root/tmpkkb installcd /root/tmpkkbmakepkg -l y -c n kkbswitch-1.4.3-i486-1mine.tgzinstallpkg kkbswitch-1.4.3-i486-1mine.tgzcd /rootrm -rvf tmpkkb kkbswitch-1.4.3 kkbswitch-1.4.3.tar.gzexitexit

και έπειτα εκτελούμε Μενού Κ -> Εργαλεία -> kkbswitch

Ας εξηγήσουμε συνοπτικά τις παραπάνω εντολές:

    • su –
      Μετάβαση σε λειτουργία υπερχρήστη (root)
    • wget http://surfnet.dl.sourceforge.net/so…h-1.4.3.tar.gz
      Κατέβασμα του πηγαίου κώδικα
    • tar xvf kkbswitch-1.4.3.tar.gz
      Αποσυμπίεση του πηγαίου κώδικα
    • cd kkbswitch-1.4.3
      Μετάβαση στον κατάλογο του κώδικα
    • ./configure –prefix=/usr –mandir=/usr/man και make
      Μεταγλώττιση του κώδικα
    • make DESTDIR=/root/tmpkkb install
      Θα μπορούσαμε να εκτελέσουμε απευθείας

Κώδικας:

make install

Έτσι όμως θα γινόταν απευθείας εγκατάσταση χωρίς να έχουμε έλεγχο πάνω σε αυτήν.
Για αυτό τον λόγο χρησιμοποιούμε το DESTDIR=/root/tmpkkb το οποίο πραγματοποιεί
την εγκατάσταση σε ένα προσωρινό κατάλογο.

    • cd /root/tmpkkb
      Μετάβαση στον προσωρινό κατάλογο.
    • makepkg -l y -c n kkbswitch-1.4.3-i486-1mine.tgz
      Δημιουργία πακέτου το οποίο μπορούμε εύκολα να αναβαθμίσουμε ή να
      απεγκαταστήσουμε αν χρειαστεί.
    • installpkg kkbswitch-1.4.3-i486-1mine.tgz
      Εγκατάσταση του πακέτου.
    • cd /root
      Μετάβαση στον κατάλογο του υπερχρήστη
    • rm -rvf tmpkkb kkbswitch-1.4.3 kkbswitch-1.4.3.tar.gz
      Διαγραφή των αρχείων που δεν μας χρειάζονται πλέον.
      Προσοχή στην χρήση της εντολής rm -rf
    • exit
      Έξοδος από το κέλυφος του υπερχρήστη και του απλού χρήστη.

[BREAK=12. Συγχρονισμός ώρας και S.M.A.R.T]

Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την υποδομή προγραμματισμένων εργασιών
(cron) που παρέχει το Linux για να συγχρονίζουμε το ρολόι του υπολογιστή μας.
Το Slackware περιλαμβάνει τον κατάλογο /etc/cron.hourly στον οποίο οτιδήποτε
αρχείο δέσμης εντολών (script) υπάρχει εκτελείται κάθε ώρα.

Έτσι για να συγχρονίζουμε το ρολόι μας αρκεί να εκτελέσουμε τις παρακάτω εντολές:

Κώδικας:

cat > /etc/cron.hourly/ntpdate << EOF#!/bin/sh/usr/sbin/ntpdate gr.pool.ntp.orgEOFchmod 755 /etc/cron.hourly/ntpdate

Οι εντολές αυτές δημιουργούν ένα αρχείο με όνομα ntpdate και το μαρκάρουν ως
εκτελέσιμο. Το αρχείο αυτό όταν εκτελείται συγχρονίζει το ρολόι του υπολογιστή μας
με βάση τους Ελληνικούς NTP διακομιστές.

Όλοι οι νέοι δίσκοι υποστηρίζουν το πρωτόκολλο S.M.A.R.T με το οποίο
παρακολουθείται η καλή υγεία του δίσκου πραγματοποιώντας κάποια τεστ και έτσι
μπορούμε να αντιληφθούμε πότε ο δίσκος είναι στα πρόθυρα του να βγάλει
χαλασμένους τομείς.

Στην πραγματικότητα, το S.M.A.R.T δεν είναι τόσο καλό όσο ακούγεται και σε
περιπτώσεις διακομιστών με πολύ φόρτο (και κατά συνέπεια πολύ θερμοκρασία)
δίσκοι έχουν καταστραφεί και το S.M.A.R.T δεν πήρε χαμπάρι.

Παρόλα αυτά, η καταπόνηση του δικού μας δίσκου δεν έχει καμμία σχέση με αυτήν
που υφίσταται ο δίσκος ενός διακομιστή με συνέπεια πολλές φορές το S.M.A.R.T να
βοηθάει. Στην τελική, η ρύθμιση του είναι πάρα πολύ εύκολη έτσι δεν χάνουμε
να το ενεργοποιήσουμε.

Για να γίνει αυτό θα αλλάξουμε δύο αρχεία.

  • /etc/rc.d/rc.M

Κώδικας:

#if [ -x /usr/sbin/smartd ]; then#  /usr/sbin/smartd#fi

Αφαιρούμε το # ώστε να εκτελείται ο δαίμονας smartd. Έτσι οι γραμμές γίνονται

Κώδικας:

if [ -x /usr/sbin/smartd ]; then  /usr/sbin/smartdfi

  • /etc/smartd.conf
    Πριν φροντίσαμε να ενεργοποιήσουμε τον δαίμονα και να εκτελείται με κάθε εκκίνηση
    του υπολογιστή. Ας δούμε τώρα το αρχείο ρυθμίσεων του. Αυτο περιέχει την γραμμή

Κώδικας:

DEVICESCAN

η οποία ελέγχει όλους τους οδηγούς για να δει ποιοι υποστηρίζουν το πρωτόκολλο
S.M.A.R.T. Υπάρχουν όμως κάποιες συσκευές οι οποίες κολλάνε σε αυτό τον έλεγχο για
αυτό ο δαίμονας δεν είναι ενεργοποιημένος εξαρχής. Εμείς αλλάζουμε την γραμμή σε

Κώδικας:

#DEVICESCAN/dev/hda -a -R 194 -m [email protected] -s (S/../../2/12|L/../../6/12)

Αν ο δίσκος είναι SATA τότε η εντολή είναι λίγο διαφορετική

Κώδικας:

#DEVICESCAN/dev/sda -a -d ata -R 194 -m [email protected] -s (S/../../2/12|L/../../6/12)

Οι επιλογές έχουν την παρακάτω σημασία:

    • -a
      Ελέγχει όλες τις ιδιότητες.
    • -R 194
      Επιστρέφει μαζί με την κανονικοποιημένη τιμή και την αρχική της ιδιότητας
      194 (Θερμοκρασία)
    • -m [email protected]
      Θα στήλει e-mail στην διεύθυνση που δηλώνουμε σε περίπτωση που υπάρχει κάποια
      αποτυχία, έτσι θα μπορούμε να αντιληφθούμε ότι υπήρχε αποτυχία και ανάλογα με
      το είδος της να αποφασίσουμε αν ο δίσκος χρειάζεται αντικατάσταση ή όχι.
    • -s (S/../../2/12|L/../../6/12)
      Θα εκτελεί το μικρό τεστ (διάρκεια γύρω στα 2-3 λεπτά) κάθε Τρίτη στις 12:00 και το
      μεγάλο τεστ (διάρκεια γύρω στα 80-90 λεπτά) κάθε Σάββατο στις 12:00

[BREAK=Π.1 Χρησιμοποίηση Evdev]

Για τις συσκευές εισόδου ο X παρέχει τους οδηγούς kbd,mouse οι οποίοι
χρησιμοποιούνται εδώ και χρόνια και υποστηρίζουν όλα τα λειτουργικά συστήματα.

Το πληκτρολόγιο είναι σχετικά απλή συσκευή έτσι ο οδηγός kbd μας καλύπτει
καθώς τα περισσότερα πλήκτρα λειτουργιών υποστηρίζονται. Ο οδηγός mouse
όμως δεν μπορεί να υποστηρίξει τις τεχνολογίες που χρησιμοποιούν τα σημερινά
ποντίκια καθώς το καλύτερο πρωτόκολλο που παρέχει είναι το ExplorerPS/2 το
οποίο υποστηρίζει τροχό κύλισης και πλήκτρα πίσω-εμπρός.

Αυτό καλύπτει τους χρήστες που έχουν ποντίκι με μικρό αριθμό κουμπιών, όμως
υπάρχουν ποντίκια τα οποία έχουν τροχό διπλής κύλισης (κάθετης-οριζόντιας) και
φτάνουν και τα 15 κουμπιά (λαμβάνοντας υπόψη και τους τροχούς κύλισης).

Το Logitech MX510 το οποίο είχα αγοράσει πριν 2-3 χρόνια είχε 10 κουμπιά.

Εκτός από αυτούς τους δύο οδηγούς λοιπόν, ο X παρέχει και τον οδηγό evdev
ο οποίος λειτουργεί μόνο σε Linux και υποστηρίζει ταυτόχρονα πληκτρολόγια και
ποντίκια.

Αν οι οδηγοί kbd και mouse μας καλύπτουν τότε δεν είναι απαραίτητο να τους
αλλάξουμε.

Ο οδηγός evdev χρειάζεται για να λειτουργήσει το αρχείο συσκευής eventX το οποίο
ανήκει στην συσκευής μας. Τα USB πληκτρολόγια που έχουν πλήκτρα λειτουργιών
χρησιμοποιούν 2 υποσυσκευές., έτσι θα χρειαστούμε είτε 2 ή 3 αρχεία συσκευών.

Για να βρούμε ποια είναι αυτά αρκεί να εκτελέσουμε την εντολή:

Κώδικας:

cat /prob/bus/input/device | less

Στην δική μου περίπτωση παίρνουμε τις ακόλουθες πληροφορίες:

Κώδικας:

N: Name=”AT Translated Set 2 keyboard”H: Handlers=kbd event2 N: Name=”Logitech USB-PS/2 Optical Mouse”H: Handlers=mouse0 event3

Έτσι βλέπουμε ότι το PS2 Logitech πληκτρολόγιο μου χρησιμοποιεί το event2
και το MX510 ποντίκι μου χρησιμοποιεί το event3.

Αυτά είναι τα μόνα που μας χρειάζονται για να ρυθμίσουμε τον οδηγό evdev.

Το τρέχον xorg.conf χρησιμοποιεί τους οδηγούς kbd, mouse και είναι κάπως έτσι:

Spoiler:

Αυτό το κομάτι θα μετασχηματιστεί στο παρακάτω χρησιμοποιώντας τον οδηγό evdev

Spoiler:

Με αυτό τον τρόπο θα μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε όλα τα κουμπιά του
ποντικιού μας.

Αν το πληκτρολόγιο και το ποντίκι μας είναι PS2 ή αν είναι USB αλλά δεν τα αφαιρούμε
ποτέ τότε τα event θα είναι πάντα τα ίδια. Αν έχουμε την τάση να αφαιρούμε π.χ
το ποντίκι ή να αλλάζουμε ποντίκια τότε θα αλλάξει το event και πρέπει να
χρησιμοποιήσουμε την υποδομή udev ώστε να δημιουργήσουμε στατικά αρχεία
συσκευών.

Αυτό δεν θα χρειάζεται σε λίγο καιρό γιατί ήδη ο X server υποστηρίζει HAL για
την αυτόματη εύρεση των συσκευών με την είσοδό τους αλλά είναι απενεργοποιήμενη
αυτή η υποστήριξη την παρούσα στιγμή λόγω μικρής ασυμβατότητας του HAL
με τον X.

Spoiler:

[BREAK=Π.2 Κλειστοί οδηγοί για nVidia κάρτες]

Για τις κάρτες γραφικών της εταιρίας nVidia υπάρχουν δύο διαφορετικοί οδηγοί (τρεις
αν υπολογίσουμε και τον nouveau). Ο ένας ονομάζεται nv και είναι ανοιχτού
λογισμικού έτσι διανέμεται μαζί με τον X server και ο άλλος ονομάζεται nvidia
και παρέχεται από την nVidia αλλά δεν περιλαμβάνει τον κώδικα έτσι είμαστε δέσμιοι
της nVidia.

Ευτυχώς, η nVidia παράγει πολύ συχνά νέες εκδόσεις των οδηγών και έτσι αυτοί
είναι πλήρως λειτουργικοί και δεν έχουν προβλήματα σταθερότητας.

Σε αυτό το σημείο υποθέτουμε ότι γίνεται χρήση του οδηγού nv και ο οποίος λειτουργεί
κανονικά. Αν δεν ισχύει αυτό τότε δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι αν πρόκυψει
πρόβλημα θα φταίει σίγουρα ο οδηγός nvidia.

Λόγοι για να μεταβούμε στον κλειστό οδηγό nvidia

  • Χρειαζόμαστε 3d υποστήριξη για διαφόρους λόγους (Για να παίζουμε παιχνίδια
    χρησιμοποιώντας το Wine, για να χρησιμοποιήσουμε το compiz κτλ)
  • Επιθυμούμε να συνδέσουμε την έξοδο της κάρτας γραφικών στην τεράστια
    τηλεόραση μας (η οποία δεν διαθέτει είσοδο DSUB ή DVI και διαθέτει μόνο RCA ή
    S/Video) για να προβάλλουμε κάτι εκεί.
  • Επιθυμούμε να χρησιμοποιήσουμε τον ενσωματωμένο αποκωδικοποιητή της
    κάρτας γραφικών για να βλέπουμε ταινίες χωρίς να απασχολείται ο επεξεργαστής.
    Αυτός είναι καλός λόγος μια και οι κάρτες γραφικών εδώ και καιρό μπορούν να
    αποκωδικοποιήσουν διάφορα πρότυπα όπως MPEG2,H264,WMV. Με αυτό τον τρόπο
    θα μπορούσαμε να δούμε μια ταινία κωδικοποιημένη σε H264 σε κάποιον αργό
    επεξεργαστή.
    Δυστυχώς όμως σε Linux ο οδηγός υποστηρίζει (την παρούσα στιγμή) μόνο
    αποκωδικοποίηση MPEG2 (DVD) το οποίο δεν χρειάζεται μεγάλη επεξεργαστική ισχύ
    έτσι ουσιαστικά είναι άχρηστο.
  • Για κάποιον λόγο δεν λειτουργεί σωστά ο οδηγός nv.
    Στην δική μου περίπτωση για παράδειγμα σε μια 19″ CRT οθόνη που υποστηρίζει
    1600×1200 ο nv αναφέρει ότι η οθόνη μπορεί μόνο μέχρι 1280×1024 (Από το DDC)
    και δεν δουλεύει παραπάνω ακόμα και με ModeLine και με DDC Off και ό,τι και αν
    έχω δοκιμάσει.

Αν δεν βρίσκετε κάποιον λόγο από τους παραπάνω τότε μπορείτε να συνεχίσετε να
χρησιμοποιείτε τον οδηγό nv.

Η ιστοσελίδα της nVidia από την οποία κατεβάζουμε τους οδηγούς για Linux είναι
http://www.nvidia.com/object/unix.html και η τελευταία έκδοση την παρούσα
στιγμή είναι η 173.14.09.

Για να κατεβάσουμε λοιπόν το αρχείο εκτελούμε τις παρακάτω εντολές:

Κώδικας:

su -wget http://us.download.nvidia.com/XFree86/Linux-x86/173.14.09/NVIDIA-Linux-x86-173.14.09-pkg1.runchmod 755 NVIDIA-Linux-x86-173.14.09-pkg1.runexitexit

Επίσης θα μπορούσαμε να το κατεβάσουμε από τον browser που χρησιμοποιούμε.
Ο οδηγός δεν μπορεί να εγκατασταθεί αν εκτελείται ήδη ο X server γιατί αλλάζει κάποια
αρχεία του X.

Έτσι, αποσυνδεόμαστε από το KDE και επιστρέφουμε στην εισαγωγική οθόνη του KDM
ο οποίος μας προβάλλει το login prompt. Εκεί πατάμε τα πλήκτρα Ctrl+Alt+F6
για να μεταβούμε στην έκτη κονσόλα (η οποία είναι η μόνη που δημιουργείτε όταν
χρησιμοποιούμε το runlevel 4 δηλαδή το γραφικό περιβάλλον).

Τώρα, αφού είμαστε στην έκτη κονσόλα εισερχόμαστε ως root και εκτελούμε τις
παρακάτω εντολές:

Κώδικας:

telinit 3./NVIDIA-Linux-x86-173.14.09-pkg1.run(Ακολουθούμε τις οδηγίες)telinit 4; exit

Αρχικά επιστρέφουμε στο runlevel 3 που χρησιμοποιούσαμε μετά την εγκατάσταση
ώστε να κλείσουμε τον X server και αμέσως μετά εκτελούμε το αρχείο εγκατάστασης
του οδηγού.

Εκεί ακολουθούμε μια σειρά από βήματα τα οποία είναι τα εξής:

  1. Ερωτώμαστε αν δεχόμαστε την άδεια χρήσης και επιλέγουμε Accept
  2. Η εγκατάσταση μας πληροφορεί ότι δεν βρήκε κάποιο module για την έκδοση
    του πυρήνα μας και μας ρωτά αν θέλουμε να ψάξει στο διαδίκτυο. Απαντάμε No
  3. Πληροφορούμαστε ότι δεν υπάρχει module για τον πυρήνα μας και ότι θα
    μεταγλωττιστεί από τον πηγαίο κώδικα και επιλέγουμε φυσικά OK
  4. Γίνεται η μεταγλώττιση του module, αντιγράφονται τα απαραίτητα αρχεία
  5. Ερωτώμαστε αν θέλουμε η εγκατάσταση να αλλάξει αυτόματα το αρχείο xorg.conf
    και επιλέγουμε Yes. Το πρόγραμμα δεν πειράζει τις ρυθμίσεις μας και το μόνο
    που κάνει είναι να αλλάξει το nv σε nvidia

Έπειτα, εκτελούμε δύο εντολές σε ένα στάδιο οι οποίες αλλάζουν το runlevel ξανά σε 4
δηλαδή εκκινούν το γραφικό περιβάλλον και έπειτα αποσυνδέουν τον root από την
κονσόλα 6.

Αν αλλάξουμε έκδοση πυρήνα θα πρέπει να μεταγλωττιστεί εκ νέου το module του
οδηγού για τον νέο πυρήνα. Τα υπόλοιπα αρχεία του οδηγού όμως δεν χρειάζεται να
αλλάξουν έτσι δεν θα κάνουμε την ίδια διαδικασία αλλά θα τρέξουμε απλά την εντολή

Κώδικας:

./NVIDIA-Linux-x86-173.14.09-pkg1.run -K


REF: https://www.adslgr.com/forum/threads/212700-%CE%9F%CE%B4%CE%B7%CE%B3%CF%8C%CF%82-%CE%95%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7%CF%82-Slackware-Linux-12-1



Διαβάστε εδώ περισσότερα how to

About Author

Ασφαλίστε κι εσείς την περιουσία σας με συστήματα της BST Systems